minal rok a jeszcze kilkanascie dni temu mowiono tylko o postawieniu tam znakow! udalo sie juz tym nieudacznikom? Przez ten rok mielismy tam kolejne bardzo powazne wypadki i chyba smiertelne

Minął rok od dnia, kiedy w Strzemieszycach ciężarówka uderzyła w autobus pełen dzieci
dziś
Minął rok od dnia, kiedy w Strzemieszycach koło Dąbrowy Górniczej ciężarowy liaz uderzył w autobus pełen dzieci. Dwie dziewczynki zginęły, kilkoro dzieci do dziś wymaga leczenia. Choć Rafał Ż., kierowca ciężarówki, przyznał się do winy, nie pamięta, jak doszło do wypadku, a na sali Sądu Okręgowego w Katowicach, gdzie toczy się proces, wyjaśniane są kolejne wątpliwości. Czy do tragedii doszło z powodu brawury kierowcy, czy był to fatalny zbieg okoliczności?
3 listopada 2005 roku w Strzemieszycach zginęły 10-letnia Martynka Kubasik i 9-letnia Kasia Lachor, uczennice Szkoły Podstawowej nr 27 z Błędowa. Poszkodowanych zostało ponad 30 dzieci, w tym co najmniej pięcioro bardzo ciężko. W autokar, którym wracały z dąbrowskiego aquaparku, uderzył liaz wypełniony siarczanem amonu, produkowanym w pobliskiej Koksowni "Przyjaźń". Za kierownicą siedział 29-letni Rafał Ż. z małej miejscowości Tłuchowo koło Bydgoszczy, dziś oskarżony o spowodowanie katastrofy w ruchu lądowym. Grozi mu 12 lat więzienia.
Wsiadł do szoferki
Rafał Ż. przyjechał feralnego dnia do Koksowni "Przyjaźń" po siarczan amonu. Na naczepę liaza nasypano jednak o dwie tony za dużo tego środka. Rafał Ż. łopatą zrzucił nadwyżkę. Wsiadł do szoferki i pojechał. Okazuje się, że siarczan amonu to substancja, która może powodować zawroty głowy i zaburzenia równowagi, a zasady BHP nakazują noszenie rękawic i maseczek ochronnych w pomieszczeniach, w których znajduje się ta substancja.
Dlaczego pozwolono, by kierowca liaza dotykał substancji bez jakiegokolwiek zabezpieczenia? I pytanie najważniejsze: czy Rafał Ż. mógł się podtruć siarczanem? Czy był otumaniony? Dziś jego obrońca mec. Wojciech Wiśniewski broni tezy, że fakt ten może mieć koronne znaczenie dla wyjaśnienia przyczyn tragicznego zderzenia na skrzyżowaniu.
Rękawiczki i maska
Jeden ze świadków w procesie, pracownik firmy transportowej w koksowni, który również brał udział w akcji ratunkowej, zeznał przed sądem, że do hali, gdzie ładuje się środek, podstawiane są tylko wywrotki, a pracownicy raczej tam nie wchodzą.
- Tam są tylko tzw. stoiska pracy, robimy pracownikom badania, które nie wykazują szkodliwego wpływu na zdrowie człowieka - odpiera zarzut Zdzisław Klimek, główny technolog w Koksowni "Przyjaźń". Przyznaje jednak, że zasady BHP w zakładzie nakazują noszenie rękawic i maseczek ochronnych. A Rafał Ż. ich nie miał. - Cóż, wystarczyło się po nie zwrócić - tłumaczy Zdzisław Klimek.
Dr Mieczysław Borowik z Instytutu Nawozów Sztucznych w Puławach mówi, że siarczan amonu produkowany przez koksownię zawiera substancje organiczne, które mogą być niebezpieczne dla zdrowia. - Według mojej wiedzy substancje organiczne mogą wywoływać zawroty głowy, obniżoną uwagę - mówi. Zdaniem dr. Zbigniewa Bębenka z wydziału paliw i energii Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie siarczan amonu jest zanieczyszczony pochodnymi smoły koksowniczej, która może mieć działanie rakotwórcze. Czy jednak w przypadku Rafała Ż. mógł zadziałać błyskawicznie? - Jeśli ktoś jest np. uczulony na związki amonowe, albo np. podczas zrzucania siarczanu zatarł oko, to wszystko jest możliwe - twierdzi dr Bębenek.
Prokuratura Rejonowa w Dąbrowie Górniczej, która prowadziła śledztwo w sprawie wypadku, odrzuciła wszystkie wnioski obrony, aby poddać ekspertyzie siarczan, który wiózł Ż. oraz wpływ tej substancji na człowieka. - Gdyby powołała biegłego z zakresu toksykologii, tę kwestię można byłoby wyjaśnić - twierdzi mec. Wiśniewski.
Tomasz Małuch, prokurator rejonowy w Dąbrowie Górniczej twierdzi, że nie było takiej potrzeby. - Nie mieliśmy wątpliwości - mówi prokurator Małuch. Według niego objawów zatrucia nie miały np. dzieci z wypadku, a laborant z koksowni zeznał w prokuraturze, że siarczan amonu jest niebezpieczny dla zdrowia tylko w pomieszczeniu zamkniętym.
Wątpliwości
Zdaniem obrońców Rafała Ż. koksownia nie miała pozwolenia ministra rolnictwa na sprzedaż siarczanu amonu w tamtym okresie. Wszystkie wątpliwości działają na korzyść oskarżonego. Zdzisław Klimek przekonuje, że koksownia produkuje i sprzedaje siarczan na mocy Ustawy o nawozach i nawożeniu, a nie na podstawie specjalnego zezwolenia ministra. - Spełniamy w tym względzie wszelkie normy, a nasze badania potwierdzają, że siarczan amonu nie jest szkodliwy - zapewnia inż. Klimek.
Nie ma takiej kary
Rozmowa z Rafałem Ż., kierowcą ciężarówki oskarżonym o spowodowanie wypadku
Dziennik Zachodni: Mieszka pan w małej miejscowości. Ludzie się od was odwrócili?
RŻ: Podzielili się. Niektórzy uważają mnie za mordercę. Nie mówią mi tego wprost, ale takie informacje do mnie dochodzą. Słowa są różne. Rodzina jest ze mną. Współczują, wspierają.
DZ: Przyznał się pan do winy, ale nie pamięta pan chwili wypadku. Pojawia się też coraz więcej wątpliwości, czy rzeczywiście miał pan wpływ na to, co się stało.
RŻ: Przed sądem zeznałem, jak wyglądało ładowanie siarczanu amonu. Wie pani, ja w Koksowni "Przyjaźń" byłem pierwszy raz. Pamiętam jak mnie zaskoczyło, że siarczan nie jest popakowany w worki, nie zapomnę tego przykrego zapachu, który się tam unosił. Po załadowaniu byłem cały w pyle. Otrzepałem się, umyłem twarz i ręce. Ruszyłem. Po 20-30 metrach nie wiem, co się stało. Obudziłem się w szpitalu. W zakładach azotowych w Kędzierzynie-Koźlu siarczan sprzedaje się popakowany w worki, a każdy kierowca czy pracownik, który pomaga przy załadunku, jest przy wadze, dostaje maskę przeciwgazową czy przeciwpyłową. W innych zakładach chemicznych jest podobnie.
DZ: Czuje się pan winny?
RŻ: Przyznałem się do winy, ale nie zrobiłem tego rozmyślnie. Nie wiem, jak to wszystko osądzić. Oddałbym wszystko, żeby cofnąć czas.
DZ: Matka dwóch dziewczynek, które ucierpiały w wypadku, powiedziała mi, że chciałaby, aby pan dostał najniższy wymiar kary. Uważa, że żaden wyrok nie zwróci życia i zdrowia dzieciom, a pan też ma rodzinę i małe dzieci. Takich rodziców jest więcej. Lżej panu?
RŻ: W sądzie podeszła do mnie matka dziewczynki, która zmarła. Nie wiem, jak się nazywała. Podeszła do mnie i zapytała, dlaczego do nich nie podejdę, nie porozmawiam. A ja nie wiedziałem, co mam powiedzieć, chociaż chciałem ich za wszystko przeprosić. Potem pomyślałem, że żadne słowo nie będzie odpowiednie, a przepraszam to za mało. Nie odczułem pretensji z jej strony, raczej smutek i żal. Każdego dnia chciałbym cofnąć czas.
DZ: I co pan w końcu powiedział matce?
RŻ: Że ja na ich miejscu kogoś takiego nie chciałbym znać.
DZ: Jaką karę powinien panu wymierzyć sąd?
RŻ: Nie ma takiej kary. Jestem rodzicem i wiem, że nie ma nic gorszego od zabrania dziecka. Przyjmę każdy wyrok.
Wybaczyłem...
Rozmowa z Jarosławem Sierką, ojcem 12-letniego Bartka, który w wypadku został ciężko ranny
Dziennik Zachodni: Minął rok od tragedii. Czas ukoił rany?
JS: Myślę, że częściowo tak.
DZ: Uczestniczy pan w procesie sądowym. Patrzy pan na ten cały dramat inaczej?
JS: Cóż, są wątpliwości, jak to było naprawdę. Myślę, że sąd sprawiedliwie wszystko oceni. Ja do tego kierowcy już nie mam żalu, nie czuję nienawiści. Przecież nie zrobił tego specjalnie. Też ma dzieci, rodzinę. Ja mu kary nie wymierzę. Chodzę na rozprawy, bo chcę wiedzieć, jak było. Na miejscu wypadku nie byłem. Zawiadomili mnie, jak byłem na dole (Jarosław Sierka jest górnikiem w kopalni Kazimierz Juliusz - przyp. aut.), od razu pojechałem do szpitala.
DZ: Jak się teraz czuje Bartek?
JS: Lepiej, ale nadal go leczymy i chyba z tym problemem już zostaniemy do końca. Lekarze mówią, że ubytki powstałe w wyniki wypadku już zostaną i można skutki uboczne zmniejszyć lekami i rehabilitacją. Syn po wypadku leżał półtora miesiąca w szpitalu. Miał pęknięcie podstawy czaszki i uraz czaszkowo-rdzeniowy, z ucha lała mu się krew. Ma poważny problem neurologiczny, zaburzenia równowagi. Nauczyciele mówią, że teraz trochę wolniej myśli, trudniej mu się skupić. Syn dwukrotnie był w tym roku w sanatorium, cały czas bierze leki neurologiczne. Trzeba go rehabilitować. Wszędzie jeździmy za własne pieniądze, do tego dochodzi koszt leków. Tak, jest nam ciężko. Niedawno dopiero załatwiłem dla syna zasiłek pielęgnacyjny, bo nikt mi wcześniej nie powiedział, że mu przysługuje.
DZ: A odszkodowanie?
JS: Nie dostałem. Wszystko się odwleka, mówią nam, że komisja lekarska dopiero się nami zajmie, gdy zakończy się leczenie Bartka, a to może potrwać wiele lat, a może i całe życie. W końcu wywalczyłem, że będzie wstępna komisja,a po dwóch latach ostateczna.
DZ: A co z odszkodowaniem od sprawcy wypadku?
JS: Wynająłem kancelarię radców prawnych, która mnie reprezentuje. Kierowca był ubezpieczony i będę żądał odszkodowania w imieniu syna. Wiem, że inni rodzice również poszli tą drogą. Od samego kierowcy nie będę żądał pieniędzy. Wiem, że ma na życie kilkaset złotych.
DZ: Ma pan jeszcze żal do kierowcy ciężarówki?
JS: Z początku byłem na niego zły, ale teraz już nie. Patrzę na niego jak na człowieka. Wybaczyłem. Przecież nie chciał tego zrobić.
Izabela Kacprzak - Dziennik Zachodni